Pılımı pırtımı toplayıp... Yok yok hatta hiçbir şeyimi toplamadan, her şeyimi geride bırakarak gitmişim.

Bir ben varmışım, bir de kendim.

Zihnim boşmuş. Gözlerim tüm renkleri görür, kulaklarım tüm melodileri duyarmış. Arkama bakmazmışım. Geçmişi tekrarlamaz, geleceğe kaygı duymazmışım. Müzik varmış tüm hücrelerimde. Kalbim sadece bendeymiş. Uçarmışım rüzgarda. Bazen kaybolur, bazen görünürmüşüm. İçindeymişim, yeşilmişim, sazmışım.

Bir ben varmışım, bir de kendim.

Sonra uyanmışım.

sınırsız sınırsızlık

Sürekli uçlara gidiyorum; ama o uçlar da sürekli genişliyor. Bir önceki gidişimden ilerde oluyor hep. Sınırımı bulamadım. Var mı yok mu bilmiyorum. Tabii ki bulamamamış olmam onların olmadığı anlamına gelmiyor; ama ne noktada ulaşabileceğimi merak ediyorum. Zira bu uçların bulunamayan sınırları sınırlarımı zorlamıyor değil. Kendimden korkar oldum. Benden korkan sadece ben de değilim. Başkalarını da korkutur oldum. Daha da ilginci bu durumdan rahatsız olup olmadığımdan çok da emin olmamam. Sanki hoşuma da gidiyor bir yandan. Manyak mıyım neyim?!

limonata kokulu bahar

Teoride bahara gireli oldu baya. Dün itibariyle sanirim pratikte de girdik.

Baharın gelişinin yadsınamaz bir etkisi var üstümüzde. İnsanın enerjik olası, hoplayıp zıplayası, bol bol havayı koklayası, aşık olası geliyor.

Yaz çok güzel bir mevsim; ama bahar olmasa yaza nasıl geliriz ki? Bahar geçiş demek, hazırlık demek, temizlik demek, yenilenmek demek, yeşillik demek, mavilik demek, kuşların ıslığı demek. Bahar varlığını kemiklerinin tüm iliklerinde dibine kadar hissetmek demek.

İşte bu yüzden mont mu giysem, hırka mı ikilemini seviyorum ben. Yaşasın bahar!